Son baharı yazmak geldi içimden sabah son bahar sokaklarında dolaşırken. Hep anlatılan hüznü anlamak istedim,fakat toprağın üzerine sakince yayılan yapraklar ve onların renkleri içime sükunet ve huzur veriyordu. Ağaçlarını bırakmanın ve toprağa kavuşmanın huzurunu his ettiriyorlardı. Ne korku ne telaş , ne ayrım , sadece sadelikle birliğin içinde beraber olmanın huzurunu ve toprağın üzerin birbirinden renkli halılar bunun coşkulu ifadesiydi. Duyduğumuz hüznün aslında sonbaharın içimizde ki birlik özleminden ve onun ulaşılmaz olduğundan olduğunu anladım , fakat doğada ki sonbahar bize bunun ulaşılabilir olduğunun örneğini sergiliyor, sadece tutunduğumuz ağaçları bırakmayı başardığımızda .
